En dan staat de tijd plots stil…
En voel je pijn… héél véél pijn!
Met een dicht geknepen keel en een onophoudelijk stroom tranen moesten we vorige week behoorlijk onverwacht, ons allerbeste, harige oude dibbes laten overgaan naar zijn volgende bestemming.
Overmand door emoties hebben we Bincky na het laatste bezoek aan de dierenarts -en dat waren er véél de afgelopen twee weken kan ik je vertellen- mee naar huis genomen. Om zo met zijn allen rustig afscheid van hem te nemen. En de ruimte te geven aan alle gevoelens, gedachten en herinneringen die opborrelden.
Hier ontstonden uiteraard ook vragen over de dood door. Ik bespreek dit zo reëel mogelijk. Wat de dood voor een lichaam betekent en wat dat in mijn overtuiging voor de ziel betekent.
Na een fijne, kleine ceremonie, waar we steentjes en veertjes om hem heen hadden gelegd, was het de volgende morgen dan toch echt tijd om hem naar het dierencrematorium te brengen. Mét de kinderen.
Toen startte begrijpelijkerwijs de volgende reeks vragen. Die vond ik lastiger om kindvriendelijk over te brengen –OEPS-
Maar deze reeks heb toch maar zo nuchter mogelijk beantwoord en uitgelegd hoe een dier of mens uiteindelijk in zo een klein potje past.
Na wederom een prachtig, waardig afscheid bij het crematorium over naar het praktische gedeelte. Afspraak inplannen om het as van Bincky op te halen. Dat was precies een week later mogelijk.
Geen vragen meer van de kinderen, tot deze morgen de jongste tijdens het tanden poetsen, mij voorzien van de nodige tandpasta spetters, vroeg;
“Mam, vandaag halen we Bincky toch op van het ashotel?”
Ja lieverd, vandaag komt Bincky van een weekje weg weer thuis. ❤
