Een bestemoer, een oud besje, een bon-maman, een dame op leeftijd. Bejaard zoals dat ook wel genoemd wordt. Maar dat geeft voor mij zo een gekke lading ten op zichte van de dame die deze morgen naast mij kwam zitten. Zeker 80+, ietwat kromlopend, voorzien van rollator en zilveren haren. Maar kwiek, frivool en met een sprankeling in haar ogen.
Ik zit alleen op een bankje in het zonnetje en naast mij is zeker nog plek voor vier personen. Ze vraagt mij of zij naast mij mag komen zitten. “Maar natuurlijk! Gezellig”, zeg ik. Gezellig… lekker Nederlands. Maar ik zei het toch echt.
Samen zitten we nu in het zonnetje. We kijken elkaar aan en het valt mij op dat we beiden de tijd nemen om elkaar met onze ogen te leren kennen. Blijkbaar zijn we tevreden met dat wat ze zien. Een grote glimlach. Ze begint haar verhaal en dat ze al een uur verdwaald is. Ik schrik ervan! En word uit mijn kortdurende zen-bubbel wakker gerukt. “Och jeetje mevrouw. Kan ik u helpen?
Maar nee, ze blijkt zojuist hier bij mij in het zonnetje de plek gevonden te hebben waar ze naar op zoek was. Ze is samen met haar zoon naar Hoorn gekomen. Hij ‘blaast’ en zij reist in de weekenden, als het uitkomt, met hem mee.
Ik moet het even op mij laten inwerken, want mijn gedachten gaan nu echt alle kanten op!? Is hij professioneel alcoholtest-blazer? Zie ik zo iemand verschijnen met een bladblazer? Ja jongens… zondagochtend, dan ben ik niet op zijn sterkst hè!
Haar zoon speelt dus in een Brassband. En terwijl hij zich voorbereidt, gaat zij met rollator en al de buurt verkennen om daarna zich in het publiek te mengen en van de band van haar zoon te gaan genieten. Hij bespeelt dus blaasinstrumenten voor als deze jullie ook nog niet duidelijk was.
Ze slaakt een diepe zucht, richt haar gezicht naar de zon en haar twinkeling is nu echt goed zichtbaar. “Die muzikaliteit heeft hij van zijn vader hoor, niet van mij!” Ze gaat verder in op het leven van haar zoon. Dat hij ‘alleen’ is. In die zin, zonder kinderen en leeft vàn en vóór de muziek.
Doordeweeks heeft deze energieke dame het druk met verenigingen, lotusslachtoffer spelen en klaverjassen. Maar de weekenden kunnen nog weleens eenzaam zijn sinds ze haar man vijf jaar geleden verloor.
Even zie ik haar mimiek veranderen… Maar al snel is daar die twinkeling weer!
Haar zoon is trots dat zijn moeder met hem mee wil. Dat zij hem ziet, zijn muziek hoort. Ze omschrijft het op zo een diep, innige manier. Die verbinding, magisch! Ik word tot op mijn ziel geraakt. Zonder al te veel woorden, ik voel haar.
Ik word tot op mijn ziel geraakt
Maar nog mooier, ze neemt mij mee in de verbinding met mijn eigen zoon. Eentje die de laatste maanden regelmatig op de proef gesteld wordt, op zijn zachts gezegd. Mijn zoon die de sprong naar volwassenheid aan het maken is en daarbij het leven op zijn eigen manier aan het ontdekken is. En dat dat bij deze moeder nogal eens slapeloze nachten oplevert. Gelukkig ben ik de afgelopen jaren een expert op een slaaploos-bestaan geworden, haha! Maar dat terzijde.
Deze prachtige vrouw naast mij, haar stralende zijn, liet mij even, zomaar midden op een plein, met een lelijke parkeerplaats voor mij, heel diep naar binnen zakken. Samen voelden we de connectie met onze zonen.
Ik ben haar dankbaar! Wat een mooi begin van de zondag. Ik heb zin om naar huis te gaan en die reus van één meter vijfennegentig van me, eens even flink te knuffelen en te vertellen hoeveel ik van hem houd.
Maar eerst nog de hitte en chloorlucht trotseren omdat m’n dochter haar zwemles er bijna opzit. Ik bedank de bestemoer voor het fijne moment en prettige gesprek. Waarna ze mij nog even vertelt dat ik mij geen zorgen om haar hoef te maken, omdat ze altijd de weg weer terugvindt met Google Maps…
Wauw, wat een prachtmens!
