Ga maar, je bent veilig. Echt, zet de stap maar.
“Ja maar mama het voelt niet veilig!”
Ik ga het je laten zien; deze riemen zitten om je buik, deze om je benen, dit dik stalen draad zit met gigantische bouten aan de boom vast, zie je dat? En je hebt één karabijnhaak linksom aan dat dik stalen draad vast gemaakt en één karabijnhaak rechtsom. Daarnaast zijn van allebei de karabijnhaken de slotjes dicht, kijk maar.
Je ziet haar toetje verzachten en verkramping uit haar schouders wegzakken. De uitleg is voor haar begrijpelijk en doet haar goed. Maar zeker van de zaak is ze nog niet!
Om er meer vertrouwen in te krijgen, besluit ze héél voorzichtig, boven het veilige plateau in het tuigje te gaan hangen. Telkens iets zwaarder, streng observerend naar de karabijnen en de boom. Het lukt! Ze voelt zich veilig en waagt de sprong.
Een kind met hechtingsproblematieken ervaart onveiligheid de hele dag, met alles. Al tijdens het wakker worden en opstaan, met de eerste stappen de buitenwereld en al helemaal in een grote groep mensen.
Daarbij heeft een kind met hechtingsproblemen geen idee hoe dit aan te geven, laat staan zich erover uit te spreken.
De woorden die je deelt zullen vanaf seconde één niet goed binnenkomen (als ze al binnenkomen), want ‘ben jij wel te vertrouwen!? Ben jij wel wie je zegt dat je bent? Vang jij mij dan wel op? Oja!? Dan ga ik dit (jou) wel even testen!!’
Dit kind zal niet voorzichtig in het tuigje zakken en gaan voelen.
Dit kind voelt zich onveilig en zal gaan rukken aan de karabijnhaken, slaan op de slotjes en schoppen tegen de mega bouten die uit de boom steken.
Het is een schreeuw om geborgenheid.
Geef mij je woord! Geef mij je veiligheid!! Vang me!!!
Het werken met kinderen (mensen an sich) met hechtingsproblematieken is een hele uitdaging. Maar geloof me… het enige dat ze echt nodig hebben is LIEFDE. Heel veel liefde, omvangen met emmers van jouw geduld en continu voorspelbaarheid en zekerheid.
Blijf maar tonen dat jij de veilige haven bent.
Test, ná test, ná test…
